De W-curve

Een docent op mijn toenmalige HBO-opleiding (lichtjaren geleden) sprak tijdens het vak intercultureel werken een groep studenten met internationale ambities toe. Ik zat bij deze groep. Jong, enigszins naïef en vooral vol opwinding en enthousiasme stond ik aan de voet van mijn eerste Zuid-Afrika avontuur. Ik herinner me dat er bij dit college ook werd gesproken over de zogenoemde W-curve. Een model wat een weergave geeft van de mogelijke ups- en downs die worden ervaren door een ieder die zich voor langere tijd in een andere etnische en culturele omgeving bevindt. 

Nu, 3 maanden later, denk ik weer eens terug aan dit college en meen ik in mijn eigen gemoedstoestand hier het één en ander in te herkennen. Want waar eerst vooral het enthousiasme, het avontuur en de wanderlust overheerste kickt nu ook af en toe de reality check in. Verwachtingen blijken niet altijd te kloppen of te geromantiseerd. Zorgen over woonsituatie/werk/financiën/de kinderen (dat zijn dan weer zorgen die ik als student totaal niet ervaarde) drukken soms de sfeer. Vrienden en familie zijn te ver weg om even een avondje ontspanning op te kunnen zoeken of zorgen (van beide kanten) te kunnen ventileren met een goed glas wijn. Je bent veel op elkaar aangewezen. En dat is niet altijd makkelijk. Daarnaast is mij door één van mijn trouwe lezers, gevraagd niet louter succesverhalen te delen maar ook de tegenslagen, de keerzijde, de zwarte bladzijdes. En dat begrijp ik, want voor de mooie gepolijste picture perfect stories kun je ook op Instagram kijken. Althans dat is mijn impressie van wat Instagram soms kan zijn. Niks op tegen (#loveyou) maar ik gebruik bewust een ander platform om verhalen te delen. Dus laat ik dan ook eerlijk zijn. Nee het is niet altijd leuk hier. Ja het valt soms tegen. Dus laat ik even wat ongezouten minpunten op een rijtje zetten. Omdat een ouderwets potje zeiken soms ook relativerend werkt:

-        Woon(on)gemak. Toen we vertrokken leek het ons dé aanleiding om lekker te ontspullen. Weinig mee, gewoon gaan, want wat heb je nou eigenlijk nodig? Nou, eigenlijk toch best wel het één en ander. Ineens ga je dingen missen die niet meer in die koffer pastten. Of die je allemaal wel had in die ruime keuken van je Zaanse nieuwbouwwoning maar die hier ontbreken. En waarvan je toen nog dacht ‘ach, waar heb je nou een staafmixer voor nodig?’. En dat één van de eerste dingen die je hier dan toch maar gaat kopen een staafmixer is omdat je soep wil maken en dat je dan niet lukt met een vork en een pollepel (echt waar, ik heb het geprobeerd).

-        Woon(on)gemak 2.0. Het hebben van een zwembad in je tuin is er eentje in de categorie schijnluxe. Het klinkt mooi, verfrissend, een symbool van een welvarend bestaan. In praktijk is het grote bak met water die doet alsof hij geen vijver is, maar dat eigenlijk wel is. Alwaar je kilo’s chemicaliën, chloortabletten en andere meuk doorlopend in moet werpen en PH-stripjes in moet dippen om te voorkomen dat het zich als een vijver gaat gedragen. Want een flinke regenbui en een onoplettend moment later en daar is je vijver. Een gifgroen mega aquarium in je tuin. De kikkers staan al in de rij. En dan kun je weer opnieuw beginnen.

-        Weersongemak. Oké, eigenlijk kan en mag ik over het weer niet klagen. Want we hebben zeldzaam veel zonne-uren en vitamine D opgebouwd de afgelopen 3 maanden. Maar in de categorie een ouderwets potje zeiken gedraag ik me als een Hollander en mag ik dus ook zeiken over het weer. Hier komt ie; het waait hier altijd. Zoveel. Wind is zeg maar het nieuwe regen. Teveel, te hard en als het een dag niet waait weet je van gekheid niet wat je moet kiezen van de lijst van windstille activiteiten. Ga dan windsurfen hoor ik jullie denken. Klopt. Maar heb je de temperatuur van de zee al gevoeld? Mooi bruggetje naar het volgende zeikpunt.

-        Zee. De oceaan bij Kaapstad is van een uitmuntende schoonheid alswel van een antarctische temperatuur. Een klein dipje in de zee doet je naar adem happen, je bloedvaten wagenwijd open zetten en je haren recht overeind zetten. Zelfs die op je hoofd. Zo koud is het. En natuurlijk, er zijn wetsuits enzo. Maar wat een geklooi.

-        Werk. Wanneer je denkt dat een tijdelijk werkloos bestaan je een oneindigheid aan mogelijkheden zal bieden (wat deels ook zo is, anders was ik nooit columns gaan schrijven. Heb je mijn meest recente al gelezen? https://www.kekmama.nl/artikel/columns/laurie-seksuele-voorlichting ) gaat het op een gegeven moment toch knagen. Sneller dan ik dacht. Het vinden van werk (binnen de ingewikkelde kaders van al dan niet ontbrekende correcte visa) blijkt ingewikkelder dan gedacht en het spreken en vinden van de juiste mensen en contacten ook niet altijd eenvoudig.

En dan nog één laatste zeikpunt en tevens je allergrootste kwetsbaarheid: je kinderen. Als het goed met ze gaat en ze gelukkig zijn dan gaat het ook goed met jou. Maar als Dex wel een keer sip uit school komt, geen aansluiting bij zijn klasgenoten kan vinden of vertelt dat hij die dag niet mee kon spelen omdat hij ze niet begrijpt…dan doet dat pijn. En slaat de twijfel toe. Doen we hier nou wel goed aan? Hadden we het niet ‘gewoon’ zo moeten laten zoals het altijd was? Veilig en voorspelbaar (of saai en berekenend)? Maar dan grijpen we even terug naar de W-curve en weet je dat er na een dip ook weer een piek zal komen. Het relativeren, begrijpen, erkennen en omarmen van hoe het is. En daarvanuit weer verder gaan.

En zo dienen zich de eerste kantelpunten van de curve ook weer aan. Het goede glas wijn dronk ik niet met mijn lieve Nederlandse vriendinnen maar met 3 lieve  Zuid-Afrikaanse jonge vrouwen, tevens moeders, die me toevoegden aan de app-groep 'mom's-club' en me in dat kader uitnodigden voor een 'mom's night out' (ik voel een topic voor een nieuwe column aankomen). Ik ontmoet ontzettend vriendelijke en gezellige mensen bij de lokale tennisclub en ben na een eerste tennisavond direct gescout voor deelname aan de clubkampioenschappen (altijd fijn wanneer je talent ook overseas erkend wordt). We genieten met z'n vieren van het strand en de nabijheid van veel en weidse natuur (ook als het dan vervolgens het hele weekend regent) en prijzen onszelf om het feit dat we uit alle spullen die op de stapel 'kan niet meer mee', de buitenspeelpakken voor de jongens toch nog hebben verplaatst naar de stapel 'prop het er nog maar bij'. Want ook met regen en modder en wind is de frisse lucht van de bergen en de oceaan hetgeen wat ons allemaal goed doet. En weer met positieve energie aan een nieuwe week laat beginnen.