Safaripret en autopech

Na een aantal dagen met onze vrienden Wouter en Lotte te hebben gespendeerd bij een Private Game Reserve van de vriendelijke Zuid-Afrikaan Gary, ondervonden we dat het na het bijzondere, maar ook bloedhete, woestijnachtige landschap van The Karoo tijd was voor verkoeling. Heerlijk om in Plettenberg Bay ons kampeergevaarte uit te stallen met de zeebries in onze haren. We huurden een kayak en peddelden in de prachtig heldere lagune en we kochten een bodyboard en beleefden (vooral de volwassenen) dolle pret in de wilde golven van de Indische oceaan.

Na het strandvertier reden we naar het binnenland voor een safari in Addo Elephant National Park. Één van de grootste safariparken van Zuid-Afrika met een behoorlijke hoeveelheid (je raadt het niet) olifanten. Gelukkig waren de olifanten ons goed gezind en verschenen ze al snel aan de horizon. Ze staken op een gegeven moment zelfs zo abrupt de weg over dat we flink op de rem moesten trappen om een zeer intieme één op één begroeting te voorkomen. Voor mij aanleiding voor mooie close-up foto’s van het indrukwekkende rimpellandschap van een olifantenkop, voor Otis aanleiding tot blinde paniek. Met wijd open ogen en een blik van pure angst en afschuw aanschouwde hij het enorme grijze wezen vlak naast zijn autoraampje. Toen de oude reus voorbij was gesjokt (en zich onberoerd liet ten aanzien van de herrie die onze dreumes produceerde) en Otis gekalmeerd konden we onze weg weer vervolgen. We zagen een buffel, veel zebra’s, springbokken, kudu’s en zwijntjes in een prachtig heuvelachtig landschap. Ook spotten we een jakhals een mangoeste en een grote variatie aan vogels. Dex had ook nog een leeuw gehoord zei hij. Toevallig elke keer als Erik en ik in gesprek waren. We sliepen twee nachten op een, wederom, snikheet kampeerterrein waar het ’s avonds gelukkig enorm afkoelde en de sterrenhemel adembenemend was. Ook ontwaarde er ’s avonds na zonsondergang een bruisend insectenleven, variërend van gekko’s en hagedissen in allerlei formaten, snel wegschietende spinnen van het formaat van een kleine vuist (slik) en enorm kleurrijke sprinkhanen. Wat is het fantastisch om de rijkheid van de Zuid-Afrikaanse flora en fauna weer zo van dichtbij te kunnen beleven.

Toen we na deze safaripret onze weg vervolgden, bleek onze Spartaanse bak de veelvoud aan kilometers niet helemaal goed te kunnen verwerken. Er rammelde meer dan het onvermijdelijke gerammel van een auto van vrachtwagen formaat en naarmate we de oostkaap verder naderden en de wegen verslechterden, nam het rammelen toe en het vuur van de auto af. Een bezoek aan de lokale Landrover serviceshop van East-London bleek een noodzakelijke actie. Helaas bleek er het één en ander niet in orde en werden we met klem geadviseerd niet verder te rijden. We stagneerden daarom, zonder auto, op een camping aan de Kwelera rivier aan de Wildcoast. De camping bleek een waar pensionadoparadijs met een veelvoud aan stacaravans met eeuwig gesettelde oudjes. Toen we aankwamen werden we met veel nieuwsgierigheid begroet als ‘the new Germans’ en werden we na wat geklets zelfs uitgenodigd voor een pensionadofeestje met Duits thema (geen idee waarom). Helaas voor ons zou het Duitse feestje pas over enkele weken plaatsvinden, dus foto’s van Erik in lederhosen tussen 65+’ers moet ik jullie helaas verschuldigd blijven.

Voor Dex en Otis was deze camping een heerlijke plek. Veel rust en ruimte, vriendelijke oudjes, overal konijnen, antilope’s, eekhoorns. In de speeltuin (met de bekende Afrikaanse fantastische autobandschommels, een aanwinst voor de instabiele schommelaar!) hadden we overigens ook een vrij abrupte ontmoeting met een slang, precies op de plek waar Otis met z’n blote voetjes net nog had gelopen. Ik heb ergens een enorme fascinatie voor slangen en voelde de Freek Vonk in ontwaken. Het beest bleek echter totaal geen zin te hebben in een nadere inspectie en begon wat dreigend gedrag te vertonen. Later na wat gegoogle en het bekijken van de ‘snakes of South-Africa’ kaart bij de receptie van de camping, bleken we te maken te hebben gehad met een vrij giftig geval; de bergadder. Niet meer al teveel nadenken over die blote voetjes.

Ondanks de rust en sereniteit van het langere verblijf op dezelfde ple liepen we door deze autopech toch behoorlijk wat vertraging op waardoor we onze verdere reisplannen besloten te wijzigen. Nog verder naar het oosten (naar Drakensberg, Hluhluw iMfolozi en St. Lucia, wat ons oorspronkelijke plan was) zou lange dagen op de weg betekenen. En daarbij mopperige kinderen. Dus bijstellen, oorspronkelijke plannen loslaten en gewoon weer op zoek naar andere bestemmingen. Gelukkig zijn we in een land wat zoveel moois te bieden heeft. Als het niet linksom kan, dan maar rechtsom.