De W-curve

Waar de Zuid-Afrikaanse zomer zich langzamerhand inruilt voor de herfst, krijgt ons leven in Kaapstad steeds meer vorm. Er ontstaan herkenningspunten, vaste routes van en naar frequent bezochte plekken en vinden onze weg in alle diverse lokale supermarkten. Sterker nog, als je denkt dat er in Nederland een bonuscultuur heerst dan zul je nog verrast opkijken als je hier de supermarkt betreedt. In mijn portemonnee heeft de blauwe bonuskaart van Albert Heijn inmiddels plaatsgemaakt voor 4 verschillende kortingskaarten van diverse supermarkten (waaronder die van de Pick ’n Pay, een veel treffendere naam voor een supermarkt is er wat mij betreft niet) én één van een apotheek. We lopen nog heerlijk rond op slippers en in shorts, terwijl de Zuid-Afrikanen ’s ochtends al met winterjassen de deur uitstappen en je in kledingwinkels alleen nog maar dingen met lange mouwen kan kopen. Misschien zijn we nu nog wat naïef, maar 25 graden is toch nog geen herfst? Toen Otis ’s ochtends vrolijk in z’n t-shirt rondliep werd ik aangesproken door een andere dame met de woorden ‘poor boy, he must be cold!’. Koud? Je moest eens weten. Maar voor ik wilde losbarsten over die écht bittere Hollandse kou en de  ‘hel van ‘65’ (geintje, toen was ik nog niet eens geboren), was de vrouw, met winterjas, alweer doorgelopen. Nouja, noem ons maar Hollandse rasoptimisten. Ik trek de lange broek voorlopig nog niet aan.

Onze voorlopige huurwoning (voor de aankomende 9 maanden) staat in Bloubergstrand, Een ruim opgezette woonwijk (een buitenwijk van Kaapstad) met brede wegen en vanuit alle hoeken de Tafelberg als indrukwekkend uitzichtpunt. Er zijn her en der wat fietspaden, maar waar die er niet zijn is er genoeg ruimte om te fietsen. Een fiets voor Dex was prioriteit nummer één, want die mistte z’n fiets al toen we op Schiphol stonden. Nu crosst hij inmiddels vol plezier en trots rond op z’n ietwat grote mountainbike (met zijn huidige groeicurve wordt elke nieuwe aanschaf ruim ingekocht). Ergens heb ik toch spijt dat ik mijn überhollandse stadsfiets met kinderzitje en fietsbel niet heb laten verschepen. Ik denk dat we een waar spektakel op de weg hadden weten te creëren. Een bakfiets zou helemaal om te gieren zijn. Maar anderzijds; waar Blouberg nog redelijk plat is, kun je elders in Kaapstad de wegen alleen maar met een propere mountainbike of racefiets bedwingen. Anders blijf je ergens onderaan de heuvels hangen. Toch maar een mountainbike aanschaffen dus en Otis in een aanhangwagentje erachter. Krijgen we alsnog alle ogen op ons gericht.

Verder hebben we het braaien goed geïntegreerd in ons dagelijkse leven en raken we steeds meer gewend aan de dagelijkse loadshedding (ergo: voor een x aantal uren per dag geen stroom). Problematisch is het wel. En dan niet zozeer in de eerste plaats voor ons (een vriezer die elke dag een beetje ontdooit, daar leer je ook wel mee leven) maar vooral voor de lokale ondernemers die hun diensten niet kunnen verlenen zonder terug te moeten terugvallen op luid brullende generatoren. Of zonnepanelen natuurlijk! En laat daar nou net een mooi bedrijf voor in aanbouw zijn door mijn hardwerkende vent. Een gat in de markt zou je zeggen.

Tot slot meld ik mij vanaf vandaag graag nog even vol trots als de nieuwe online columnist van Kek Mama. Na een hoop schrijversenthousiasme vanuit mijn kant en wat aanmoedigingen van buitenaf gooide ik wat lijntjes uit en voilá!

In mijn eerste écht officiële column schrijf ik over de eerste schooldag van Dex. Vind je het leuk om mee te lezen? Kijk dan op:

https://www.kekmama.nl/artikel/columns/column-laurie-eerste-schooldag.

Om de maandag verschijnt er een nieuwe column 😊