Feeërieke bossen en fastfoodhysterie

Dat je voor het schrijven van de Lord of the Rings trilogie een ongekende hoeveelheid fantasie nodig hebt is geen nieuw gegeven. Wat echter wel nieuwe informatie was, is dat de grondlegging van deze mythische fantasieën in het hoofd van de heer J.R.R. Tolkien in Zuid-Afrika ligt. Om precies te zijn in het feeërieke bergplaatsje Hogsback. De beste man heeft hier tot zijn derde levensjaar gewoond. Sceptici beweren dat het zeer onwaarschijnlijk is dat de basis van een fantasierijke boekenreeks in de eerste drie jaar van het leven ontstaat. De pedagoog in mij neigt er echter naar om dit te weerleggen. De eerste 1000 dagen zijn immers bepalend voor een heleboel geluk of narigheid in het verdere leven, dus waarom zou er in deze belangrijke periode niet ook een zaadje geplant kunnen worden voor fantasieën over pratende bomen en andere mythische wezens? Hoe dan ook, we kwamen aan bij backpackerslodge, tevens kampeerterrein, ‘Away with the fairies’ om, zoals de camping beloofde, weer ‘in touch’ te komen met de natuur. Die touch waren we verre van kwijtgeraakt de afgelopen weken, maar we stonden absoluut open voor verdere verbinding op dit gebied.

De natuur was absoluut noemenswaardig prachtig en we maakten een aantal hele mooie wandelingen naar nabijgelegen watervallen. Otis liet zich zonder al teveel morren lekker meezeulen in de draagzak en Dex struinde als een ware hobbit de bospaadjes af. Elfjes hebben we niet gezien. Wel heb ik in een moment van zwakte en puur bijgeloof mijn hand op een stuk elfjeshout gelegd wat ervoor zou zorgen dat – aldus het bijgeleverde bordje – ik al mijn angsten en zorgen kwijt zou raken. Ik moet zeggen, ik ga sindsdien een stuk lichtvoetiger door het leven.

In Hogsback vond op zo’n serene ochtend in de pure stilte van de natuur ook apenberoving 2.0 plaats. En dit keer terwijl we er warempel 2 meter vandaan zaten. Dan voel je je pas echt voor lul gezet door de natuur. De aap in kwestie ging er met een ongehoorde snelheid met een zak brood vandoor. We zagen het plastic van de zak ver boven in de boom hangen. Dex vond het ongehoord dat ons brood weg was, maar maakte zich ook zorgen over het onnodige afval in de boom (de opvoeding is op sommige fronten echt goed geslaagd). Wat volgde was een 15 minuten durende, onbegrijpelijke (voor ons dan) conversatie met eigen bedachte apentaal onder aan de boom. Hij was er van overtuigd dat hij de aap zo ver zou krijgen om in ieder geval het stuk plastic terug te brengen. Helaas was dit niet het resultaat, maar de fantasierijkheid en vastberadenheid van onze zoon was verbluffend.

Na twee heerlijke nachten in de tent in een werkelijk waar ongehoorde stilte (en wederom weer een verbluffende sterrenhemel) vervolgden we onze reis. Terug naar de kust. We reisden naar Jeffrey’s bay. Een surfersplaatsje met mooie stranden en bijbehorende indrukwekkend omkrullende golven. De kampeermogelijkheden waren zeer beperkt, waardoor we op een vrij kaal en degelijk grasveld belandden. Wel met uitzicht op zee, dat wel, maar verder ondervonden we al vrij vlot dat het contrast met ons meditatieve verblijf in The Shire haast niet groter kon zijn. Het verkeer raasde met grote snelheid (en geluid) vlak achter het kampeerterrein langs, ’s avonds klonken er vanuit verschillende hoeken dreunende bassen uit de speakers en doordat we ’s nachts werden verrast door een enorme regenbui was de volgende ochtend alles zeiknat en zompig. Tevens maakten we ’s avonds totaal de verkeerde beslissing om voor een ‘snelle hap’ te gaan eten bij de Spur. Een soort Mac Donalds met een indianenlogo en focus op grote lappen vlees in plaats van burgers. De menukaart beloofde ‘great portions’ in een ‘warm family environment’. Warm was het totaal niet, de airco stond op standje vrieskist. Een family environment was het zeker. De overdaad aan entertainment en vermaak voor jong en oud was werkelijk waar enorm. Terwijl wij naar de kinderhoek werden begeleid (help) waren we Dex al kwijt aan een stel flipperkasten en vechtgames waar andere (zeer zwaarlijvige) jochies hun agressie op aan het botvieren waren. Er was een schmink, muziek, ballonnen, klimattributen een menukaart die voor de kinderen haast groter was dan voor de volwassenen met een grote hoeveelheid aan troepachtig voedsel erop. Otis verorberde wat vissticks en Dex at een halve kipnugget omdat z’n vechtgame op pauze stond en hij het level moest halen. We keken elkaar aan en konden, wegens de overdaad aan prikkels, op dat moment niet veel meer dan onze schouders ophalen. Het was, op z’n eigen manier, weer een memorabel moment van deze vakantie. Maar de Spur. Nooit. Meer.