Kampeercynisme

Terwijl we bij de gate staan te wachten tot we eindelijk het vliegtuig kunnen betreden, hoor ik achter me ‘wat een held met die krullenbol’. Het is Stef Bos, een andere Zuid-Afrika liefhebber. En dat terwijl ik enkele minuten geleden nog ‘Suikerbossie’ had geluisterd (erg mooi, zoek maar eens op) van zijn op Zuid-Afrika geïnspireerde album `Van Mpumalanga tot die Kaap`. Nou bedoelde Stef met die held met krullen uiteraard niet mij (men noemt mij meer de held met steile lokken) maar onze jongste knaap, die vrolijk voor ons uit door de gate aan het waggelen was. Het was een mooie toevalligheid, een moment van wederzijds begrip voor de aanstaande reis en bewondering voor de man die liefde voor een land om kan zetten in muziek.

Over het verloop van de vlucht houd ik het verder kort. Het zal niemand verbazen dat dit echt geen lolletje betreft met een zeer beweeglijke 1,5 jarige. 80.000x het gangpad op en neer. IJsberen tot je er bij neervalt. Excuses maken aan slapende passagiers die wakker worden getikt door een autootje op hun knie. Dex daarentegen was in de hemel beland. 10 uur lang non-stop filmpjes, Nintendo, Angry Birds in het entertainmentprogramma van KLM en pappa en mamma die ineens onbekend zijn met het woord schermtijd. Maar na al die uren in de lucht zetten we dan eindelijk voet aan land, op de luchthaven van Kaapstad. Opgewacht door onze lieve vrienden. De lucht voelde zwoel, geurde typisch Afrikaans en wat waren we blij.

Na een paar dagen bijkomen in Kaapstad in een heerlijke Airbnb in Houtbay, pakten we onze spullen en vertrokken we voor onze grote Zuid-Afrikaanse trip. Voordat we ons voorlopig echt gaan settelen in Kaapstad, gaan we eerst dit prachtige land verder verkennen. Met enorme 4x4 Landrover én off-road vouwwagen. Voor iemand met weinig aanwezige kampeerervaring en veel aanwezig kampeercynisme nógal een big step. Maar niet lullig doen. Je wil natuur, je wil vrijheid, dan ga je kamperen. En nou hoor ik de andere kampeercynisten denken; ‘dat kun je ook prima bereiken in een luxe safarilodge’. Ik neig er naar om dit direct te beamen. En nou gebied de eerlijkheid mij dan ook te zeggen dat er diverse momenten zijn geweest de afgelopen week waarop die safarilodge ons behoorlijk aan het roepen was.

Maar dit is geen klaagblog en ik houd van de glas halfvol mentaliteit. Er zijn namelijk ook ontzettend veel pluspunten aan dit kampeeravontuur. De eerste absolute plus is daadwerkelijk de vrijheid van de natuur. De sterrenhemel, een knisperend vuurtje, de geluiden van de nacht, de rust bij het ontwaken van de dag. Dit beleef je toch écht anders vanuit een kampeerunit. En een andere absolute plus is het contact met andere kampeerders, veelal lokale Zuid-Afrikanen. We worden overal met ontzettend veel vriendelijkheid ontvangen, er worden gezellige kletspraatjes gemaakt, glaasjes Amarula met ijs overhandigd aan het einde van een bloedhete dag en de jongens krijgen zo nu en dan (vaak vlak voor bedtijd) een kitkat in hun handen gedrukt. Ja, de Zuid-Afrikanen zijn erg hartelijke mensen. Dex zit goed in z’n thank you’s en baie dankies en Otis steelt met z’n krullenbol en jolige koppie overal de show. Dat is fijn want dan hoeven we ons ook wat minder schuldig te voelen wanneer hij vervolgens een hand grind in iemand anders tent smijt of ’s nachts om onbeduidende reden ineens als een kleine brulaap de halve camping wakker maakt.

Daarentegen komen Erik en ik onszelf ook behoorlijk tegen in het feit dat we geen doorgewinterde kampeerders zijn. En dat we een groot deel van de dag bezig zijn met klooien. Klooien bij het opzetten en uitvouwen van het kampeerapparaat (sorry Erik, je doet het echt super), klooien met vakjes en laatjes en opbergzakjes en luikjes en dan alsnog nooit vinden wat je zoekt. 20 ritsen open en dicht moeten doen (kampeerritsen maken ontzettend veel onnodige herrie) voordat je eindelijk goed en wel in je bed ligt. En als je met een buitentemperatuur van 40 graden de tent instapt en daar een ware heteluchtoven tegemoet treedt van 50 graden+ alwaar je je dreumes eigenlijk voor z’n middagslaapje wilde wegleggen…..dan vraag je je wel even af wáárom doen we dit ook alweer?

Dat we nog geen doorgewinterde kampeerders zijn bleek ook maar weer toen we de boel niet voldoende hadden afgesloten en een stelletje brutale aapjes tijdens onze afwezigheid de laatjes van ons keukenblok hadden opengetrokken en er, vlak voordat onze oplettende buurvrouw er met een katapult aankwam, 4 maïskolven uit had getrokken. De buurvrouw vertelde dat de aapjes deze royale vangst vervolgens zeer triomfantelijk in een boom op zaten te eten om de afgekloven kolven daarna weer naar beneden te smijten. Ach ja, wie op zoek is naar de natuur moet die met al z’n onverwachtheden omarmen niet waar?

En nu is het 19:30 ’s avonds, op een heerlijk rustig kampeerterrein in Chintsa. Er dwalen wat vriendelijke backpackers rond, andere reislustige gezinnen met jonge kinderen met wie je veelbetekenende blikken uit kan wisselen (een combinatie van ‘zet ‘m op’ en ‘lekker bezig'), de oceaan ruist op de achtergrond, er klinken krekels, de kaarsjes branden, er is rode wijn. Het leven is goed.