Voorbereidingen

Wanneer je een vakantie in het vooruitzicht hebt, kan de voorpret soms bijna leuker zijn dan de vakantie zelf. In gedachten lig je al op het strand, voel je de warmte van de zon, hike je door de bergen of struin je over een knus lokaal marktje.

Wanneer je een langdurig verblijf in het buitenland plant, met nader te bepalen eindpunt, ligt de voorpret toch een beetje anders. Het plezier in de beginfase van dit alles is groots, wanneer dromen worden geuit, plannen worden gesmeed, avonturen voor het grijpen liggen en er dan ineens BAM een beslissing wordt gemaakt. De champagne wordt ontkurkt, banen worden opgezegd en de wereld ligt aan je voeten.

Maar dan komt het regelen. Regelen, regelen, regelen. Voor iemand die niet van regelen houdt en liever dingen neemt zoals ze komen is dit bepaald geen hoogtepunt. Dingen komen nou eenmaal niet altijd gewoon aanwaaien (verrassend vaak ook wel overigens, maar dat terzijde). Gelukkig takes it two to tango. Of in ons geval 4. En is er één van dit viertal erg goed in regelen, plannen en organiseren. En zijn de andere twee junioren hun relativerende zelf. Niet zo moeilijk doen, vooral niet al teveel nadenken en je bezighouden met belangrijke zaken zoals waarom de pindakaas op is en of er nou als-je-blieft iemand even kan kijken naar je breakdance-act (nee wel écht kijken mahaammmm, je kijkt niet). En ook de verhelderende vragen en opmerkingen als; “als we naar Zuid-Afrika gaan, kan mijn haaienboek dan wel mee?”, “Wat is apartheid?” (leg dat maar eens uit aan een bijna 6-jarige), en “Ik kan al heel goed Engels mam. Broer is brother en zus is girlbrother” helpen daar ontzettend bij. Enthousiasme wisselt zich af met verdriet over afscheid van dierbare familie, de blauwe mountainbike die niet meegaat en de vriendjes van school die gewoon in dezelfde klas blijven zitten. En onderwijl, terwijl we zelf ook heen en weer schommelen tussen gevoelens van trots, moed, reislust en onzekerheid gaat het regelen gewoon verder. Uitschrijven van school, uitschrijven bij allerlei instanties, uitschrijven uit Nederland. Verzekeringen, bankzaken, het huis. Heel veel opruimen en inpakken. Afscheid nemen van mensen, vertrouwde plekken en spullen. Vooral die spullen blijkt onze oudste telg zwaar te vallen en de zoveelste Marktplaats-koper wordt dan ook niet altijd meer met veel enthousiasme ontvangen (‘wie is dít nou weer’). En dan ook nog inpakken. Wat neem je in godsnaam mee? En wat vooral ook niet? Wat kun je eigenlijk prima missen (ook dat blijkt verrassend veel), wat is daar ook makkelijk aan te schaffen en wat is nou juist van onschatbare waarde en móet mee?

Maar als dat dan allemaal achter de rug is, de maximale hoeveelheid koffers en kilo’s op de bagageband van Schiphol is geknald, het laatste afscheid is genomen en we nippend aan een wijntje in alle rust (oh nee, kinderen) nog maar 11 uur in de lucht hoeven te hangen om onze eindbestemming te bereiken. DAN begint het avontuur te ruiken..

Naar de Zuid-Afrikaanse savanne, wijngaarden en de oceaan. Naar een leven in een land waar we zoveel liefde en warmte voor voelen. Een leven met meer buiten, en meer natuur. En ook naar het zalige onbekende. Hoe lang blijven we weg? Geen idee. Wat als het tegenvalt? Dan valt het tegen. Dan komt er vast op de één of andere manier een goede oplossing aanwaaien (nogmaals, dit gebeurt verrassend vaak). En gooien we het roer weer om. Of sturen we een beetje bij.

Kaapstad, we zijn onderweg.

P.S. Vind je het leuk om onze verhalen te volgen? Meld je dan aan voor de mailinglist zodat je meteen op de hoogte bent wanneer er een nieuwe reisblog verschijnt.