De W-curve

We reden naar de Baviaanskloof. Een mooi gebied met veel ongerepte natuur. De wegen waren leeg, uitgestrekt en ruig. De camping net zo leeg en verlaten. Een stil plekje in de bush naast een klein kraakhelder riviertje. Er was geen stroom en het water dronken we uit de beek, dat was schoner dan uit de kraan. De rust was heerlijk, de natuur prachtig. We wandelden wat, zwommen en de boys speelden in de rivier. Ook probeerden we letterlijk en figuurlijk het hoofd koel te houden want de temperatuur steeg weer tot over de 40 graden. Het plan voor de volgende bestemming was dan ook gauw gesmeed; terug naar de kust. Na een lange, stoffige en hobbelige dirt road kwamen we eindelijk weer aan op asfalt en vervolgden we onze weg naar Wilderness. De auto bestond inmiddels zowel van binnen als van buiten uit enorme lagen stof, dus we spendeerden de halve dag met het schoomaken van onszelf, de auto en al onze stoffige bagage. In Wilderness leerde Dex snorkelen in de rivier en spendeerden we heerlijke middagen op de prachtige stranden. We vonden schitterende schelpen en aten vis in een heerlijk restaurant. Dat wil zeggen, Erik en ik genoten van heerlijke vis, de kinderen gaven voortgang aan hun dieet van worst, hamburgers en pizza. ’S Avonds werden we aangevallen door muggen, waardoor we uit pure ellende maar gewoon ook om 20:00 in de mugdichte (dat dachten we) tent gingen liggen. De muggen bleken hun geniepige weg naar de binnenkant van onze tent alsnog prima te hebben gevonden en vooral Otis leek na die nacht op een rondwandelende krentenbol. Een bezoekje aan de apotheek voor een scala aan antimugmateriaal en anti-jeuktroep bleek geen overbodige luxe.

Er was voor de dagen die hierop volgden slecht weer voorspeld dus we besloten onszelf een natte tent en claustrofobische situaties te besparen en een paar nachten in een Airbnb te verblijven. De zogenoemde ‘cottage’ was mooi ruim en enig ingericht, maar al na de eerste bui begonnen er wat opmerkelijke plasjes te ontstaan op verschillende plekken op de vloer. Bij de volgende bui ontdekten we bij nadere inspectie dat er op meerdere plekken in het huis druppels, en na een tijdje, straaltjes, water naar binnen kwamen. We aanschouwden deze situatie met wat hoongelach en enige irritatie (na wat berichten te hebben gestuurd naar de eigenaar) maar het was inmiddels laat en weer gestopt met regenen, dus we legden wat handdoeken neer en gingen naar bed. Om 01:30 werd ik wakker van harde regen en Dex die aan het roepen was en stapte uit bed. Ik stapte in een plas water. Toen ik wat slaperig door de slaapkamer schuifelde hoorde ik geklots aan mijn voeten en toen ik het licht aanknipte zag ik dat de gehele benedenverdieping in een soort pierenbad veranderd was. En het water bleef maar komen. Lang verhaal kort; we waren de halve nacht en ochtend bezig met het omhoog zetten van onze spullen, drogen van doorweekte kleren die in hoopjes op de grond lagen en dweilen van de vloer. Wat een ellende. We vluchtten voor hevige regenval uit onze tent en verbleven in een overstroomd vakantiehuis. Hoe ironisch. Inmiddels hadden we in al die hectiek met spoed een nieuw Airbnb adres gevonden 5 km verderop, een volledige refund ontvangen van ons huidige ‘paleis’  en vertrokken we met gierende banden.

Gelukkig was het nieuwe huisje in Stilbaai eigenlijk veel leuker. Lekker oubollig ingericht maar een stuk dichter bij het strand en veel gezellige Zuid-Afrikaanse buren. De gezellige buren nodigde ons uit voor een borrel, de kinderen voetbalden met elkaar en de regen hield op. Het vakantiegevoel was compleet!

De laatste nachten  kampeerden we in de Paarl-Franschhoek vallei tussen de wijnlanden en boomgaarden. Toevallig bleek onze camping gevestigd naast het terrein van de indrukwekkende en wereldberoemde school; Green School. Slechts gevestigd op 4 plekken ter wereld (Bali, Nieuw-Zeeland, Mexico en Zuid-Afrika) en de voorloper op het gebied van duurzaam en groen onderwijs. Lichtelijk elitair (of het jaarlijkse €6.000 aan schoolgeld nou echt aansluit bij het groene en community-gerichte gedachtegoed kun je je afvragen), maar daarnaast pedagogisch gezien vanuit allerlei opzichten dé plek waar je je kind naartoe wil brengen. Ik stuurde een e-mail want even langswippen – ‘Hoiii i’m Laurie from Holland and a great fan!’ – was niet echt een optie met alle hoge hekken en de imposante gate. Helaas werd mijn verzoek tot een bezoekje niet gehonoreerd. Ik was van harte welkom als ik wilde betalen voor een rondleiding met de architect en minimaal met een groep van 5 mensen kwam. Óf ik moest serieus geïnteresseerd zijn en een plekje op school willen bemachtigen. Of ik dan wel de toelage van €160 inschrijfgeld kon betalen. En als we na de rondleiding dan besloten hadden dat dit dé school moest worden dan konden we voor een aanvullende €480,- ons kind verzekeren van een plek. En dan moest het schooljaar nog beginnen. Laat maar.

De laatste nachten kamperen zorgden overigens voor een dubbel gevoel. We genoten van ons laatste eenpitsgerechtje onder de avocadoboom en we bouwden dammetjes in de rivier. Tegelijkertijd draaiden we onszelf ook voor voorlopig de laatste keer om op het rugkrakende dunne matrasje en lag ik ’s nachts met open ogen zuchtend te luisteren naar drie snurkende kerels. Voor nu zeg ik het kamperen met liefde even vaarwel en is het tijd om terug te keren naar Kaapstad, daar waar weer hele nieuwe avonturen op ons liggen te wachten.